علی اکبرپور
تغییر ساعت تابستانی یا صرفهجویی در زمان نور روز (DST) ـ در بیشتر کشورها با نام ساعت تابستانی نامیده میشود.به تغییر ساعت در منطقههای زمانی گفته میشود که موجب طولانیتر شدن روز در عصر و کوتاهتر شدن آن در صبح میشود. این تغییر معمولاً در ابتدای بهار هر سال انجام و در پاییز نیز به حالت عادی بازگردانده میشود. بسیاری از کشورها برای بهینهسازی مصرف انرژی، در فصل بهار و تابستان ساعت رسمی کشورشان را قدری (معمولاً یک ساعت) به جلو میکشند، تا ساعات بیشتری از روز با ساعات کاری همخوانی داشته باشد، و در ساعات کمتری از روز، نیاز به مصرف انرژی برای تامین روشنایی وجود داشته باشد.
استفاده بیشتر از نور خورشید در طول روز، برای نخستین بار در سال ۱۷۸۴ در فرانسه مطرح شد. در این سال، بنیامین فرانکلین، وزیر مختار آمریکا در فرانسه طی مقالهای که در یکی از مجلات فرانسه چاپ شد، از مردم خواست که صبحها یک ساعت زودتر از خواب بیدار شوند. فرانکلین معتقد بود که به این ترتیب، مردم میتوانند روزها از روشنایی خورشید استفاده بیشتری کنند و شبها شمع کمتری مصرف نمایند. البته فرانکلین پیشنهادی مبنی بر تغییر ساعت رسمی کشور ارایه نکرد.
بنیامین فرانکلین
این پیشنهاد، برای اولین بار در سال ۱۹۰۷ در انگلستان توسط فردی به نام ویلیام ولت پیشنهاد شد؛ هرچند که در آن مقطع زمانی عملی نشد.
اما تغییر ساعت رسمی برای صرفهجویی در مصرف انرژی، برای اولین بار در سال ۱۹۱۶ در کشور آلمان عملی شد. بعداً برخی دیگر از کشورها از جمله آمریکا، انگلستان، و برخی از کشورهای اروپایی نیز دست به اقدام مشابهی زدند. عاملی که این دولتها را برای استفاده از این تکنیک متقاعد نمود، کمبود شدید انرژی در اثر جنگ جهانی اول بود.
اکنون هفتاد و هفت کشور جهان با استفاده از این تکنیک، ساعات رسمی خود را تنظیم میکنند. اما زمان جلو و عقب کشیدن ساعت در این کشورها یکسان نیست.
در ایران نیز، برای نخستین بار، پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷، ساعت رسمی کشور به ساعات تابستانی و زمستانی تقسیم شد. بعد از انقلاب اسلامی ایران این روند به حالت تعلیق در آمد.
گردآوری: علی اکبرپور- ali akbarpour
منابع:
بیبیسی فارسی
پایگاه اینترنتی آفتاب
خبرگزاری مهر
شریفنیوز
ایرنا، خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (وبگاه ایرنا)
ایسنا، خبرگزاری دانشجویان ایران